FLORANTE AT LAURA: Saknong 108-125

108

'di pa natatapos itong pangungusap,

may dalawang leong hangos ng paglakad;

siya'y tinutungo't pagsil-in ang hangad,

ngunit nangatigil pagdating sa harap.

109

Nangaawa mandi't nawalan ng bangis

sa abang sisil-ing larawan ng sakit;

nangakatingala't parang nakikinig

sa 'di lumilikat na tinangis-tangis.

110

Anong loob kaya nitong nagagapos,

ngayong nasa harap ng dalawang hayop,

na ang balang ngipi't kuko'y naghahandog?

Isang kamatayang kakila-kilabot!

111

'di ko na masabi't luha ko'y nanatak,

nauumid yaring dilang nangungusap;

puso ko'y nanlambot sa malaking habag,

sa kaawa-awang kinubkob ng hirap.

112

Sinong 'di mahapis na may karamdaman

sa lagay ng gapos na kalumbay-lumbay;

lipos ng pighati saka tinutunghan,

sa laman at buto niya ang hihimay.

113

Katiwala na nga itong tigib-sakit

na ang buhay niya'y tuntong na sa guhit;

nilagnat ang puso't nasira ang boses,

'di na mawatasan halos itong hibik.

114

"Paalam, Albanyang pinamamayanan

ng kasam-a't lupit, bangis, kaliluhan,

akong tanggulan mo'y mang pinatay,

sa iyo'y malaki ang panghihinayang.

115

"Sa loob mo nawa'y huwag mamilantik

ang panirang talim ng katalong kalis,

magkaespada kang para nang binitbit

niring kinuta mong kanang matangkilik."

116

"Kinasuklaman mo ang ipinangako —

sa iyo'y gugulin niniyak kong dugo;

at inibig mo pang hayop ang magbubo

sa kung itanggol ka'y maubos tumulo."

117

"Pagkabata ko na'y walang inadhika

kundi paglilingkod sa iyo't kalinga;

'di makailan kang babal-ing masira,

ang mga kamay ko'y siyang tumimawa."

118

"Dustang kamatayan ang bihis mong bayad:

dapuwa't sa iyo'y magpapasalamat,

kung pakamahali't huwag ipahamak

ang tinatangisang giliw na nagsukab."

119

"Yaong aking Laurang hindi mapapaknit

ng kamatayan man sa tapat kong dibdib

paalam, Bayan ko, paalam na ibig,

magdarayang sintang 'di manaw sa isip!"

120

"Bayang walang loob, sintang alibugha,

Adolfong malupit, Laurang magdaraya,

magdiwang na ngayo't manulos sa tuwa

at masusunod na sa akin ang nasa."

121

"Nasa harap ko na ang lalong marawal,

mabangis na lubhang lahing kamatayan;

malulubos na nga ang iyong kasam-an,

gayundin ang aking kaalipustaan."

122

"Sa abang-aba ko! Diyata, o Laura ...

mamatay ako'y hindi mo na sinta!

Ito ang mapait sa lahat ng dusa;

sa'kin ay sino ang mag-aalaala!"

123

"Diyata't ang aking pagkapanganyaya,

'di mo tatapunan ng kamunting luha!

Kung yaring buhay ko'y mahimbing sa wala,

'di babahagian ng munting gunita!"

124

"Guniguning ito'y lubhang makamandag,

agos na, lha ko't puso'y maagnas;

tulo kaluluwa't sa mata'y pumulas,

kayo aking dugo'y mag-unahang matak."

125

"Nang matumbasan ko ng luha, ang sakit

nitong pagkalimot ng tunay kong ibig,

huwag yaring buhay ang siyang itangis

kundi ang pagsintang lubos na naamis."