ANG BUHAY NG TAO

Jose Corazon de Jesus

Inakay na munting naligaw sa gubat

ang hinahanap ko’y ang sariling pugad

ang dating pugad ko noong mapagmalas

nang upuan ko na ang laman ay alias.

O ganito pala itong daigdigan

marami ang sama kaysa kabutihan

kung hahanapin mo ang iyong kaaway

huwag kang lalayo’t katabi mo lamang.

Ako’y parang bato na ibinalibag

Ang buong akala’y sa langit aakyat

Nang sa himpapawid ako’y mapataas

ay bigat ko na rin ang siyang naglagpak.

Mahirap nga palang ang gawang mabuhay

sarili mong bigat ay pinaninimbangan

kung ika’y mabuti kinaiingitan

kung ikaw’y masama kinapopootan.

At gaya ng isang Malaya sa turing

ang langit at lupa’y naiinggit sa akin

subali’t sa isang mumo lang ng kanin

ako’y nabingwit na’t yaon pala’y pain.

At sa pagkabigo’y nag-aral na akong

mangilag sa mga patibong sa mundo

kahit sa pagtulog huwag pasiguro’t

bangungot ma’y siyang papatay sa iyo.

Ang buhay ng tao ay parang kandila

habang umiikli, namamatak ang luha

buhat sa pagsilang hanggang sa pagtanda

ang luksang libinga’y laging nakahanda.

Ang palad ay parang turumpong mabilog

lupa’y hinuhukay sa iinog-inog

subali’t kung di ka babago ng kilos

                                                          sa hinukayan mo doon mahuhulog.