Bulaklak ng Lahing Kalinis-linisan

(Balagtasan)

- Jose Corazon de Jesus

LAKAN-DIWA:

Yamang ako’y siyang Haring inihalal

Binubuksan ko na itong Balagtasan,

Lahat ng makata’y inaanyayahang

Sa gawang pagtula ay makipaglaban.

Ang makasasali’y batikang makata

At ang bibigkasi’y magagandang tula,

Magandang kumilos, may gata sa dila

At kung hindi ay mapapahiya.

Itong Balagtasa'y galing kay Balagtas

Na Hari ng mga Manunulang lahat,

Ito’y dating Duplong tinatawag-tawag

Balagtasan ngayon ang ipinamagat.

At sa gabing ito’y sa harap ng bayan

Binubuksan ko na itong Balagtasan

Saka ang ibig kong dito’y pag-sapan:

BULAKLAK NG LAHING KALINISLINISAN.

Tinatawagan ko ang mga makata,

Ang lalong kilabot sa gawang pagtula,

Lumitaw na kayo’t dito’y pumagitna

At magbalagtasan sa Sariling Wika.

PARU-PARO:

Magandang gabi sa kanilang lahat

Mga nalilimping kawal ni Balagtas,

Ako’y paru-parong may itim na pakpak

At nagbabalita ng masamang oras.

Nananawagan po, bunying Lakan-Diwa,

Ang uod na dating ngayo’y nagmakata,

Naging paru-paro sa gitna ng tula

At isang bulaklak ang pinipithaya.

ANG PAMANA

 ni Jose Corazon de Jesus

Isang araw, ang Ina ko'y nakita kong namamanglaw

naglilinis ng marumi't mga lumang kasangkapan,

sa pilak ng kanyang buhok na hibla ng katandaan

nakita kong ang maraming taon noon kahirapan;

sa guhit ng kanyang pisnging laumalalim araw-araw

nakita ko ang Ina ko'y tila mandin namamanglaw,

at ang sabi, “itong piano'y sa iyo ko ibibigay

ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan,

mga silya't aparador sa kay Titong ibibigay

sa ganyan ko hiahati itong ating munting yaman.

Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng kanyang mukha

tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa,

subalit sa akingmata'y may namuong mga luha

na hindi ko mapigilan at hindi ko masansala;

naisip o ang Ina ko, ang Ina kong kaawaawa

tila kami'y iiwan na't may yari nang huling nasa,

at sa halip na magalak sa pamang mapapala

sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunita,

napaiyak akong tila kaawaawang ba't

niyakap ko ang Ina ko at sa kanya ay winika.

Ang ibig ko sana Nanay, kita'y aking pasayahin

at huwag ko nang makitang ikaw'y malulungkot mandin,

Oh! Ina ko, ano ba ang naisipang paghatiin

ang lahat ng kayamanang naiwan mo sa amin?

“wala naman” - yaong sagot, “baka ako'y tawagin

ni Bathala, ang mabuti'y malaman mo ang habilin

itong piyano, iyang silya't salamin

pamana ko sa inyong bunsong ginigiliw...

“Ngunit Inang,” ang sagot ko, “ang lahat ng kasangkapan

ang lahat ng yaman dito ay hindi ko kailangan

ang ibig ko'y ikaw Inang

Hinihiling ko sa Diyos na ang pamana ko'y ikaw.

Aanhin ko ang piyano kapag ikaw ay namatay

ni hindi ko matutugtog sa tabi ng iyong hukay

ang ibig ko'y ikaw Inang

at mabuhay ka na lamang

inililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman

ni hindi ka maaaring mapantayan ng daigdigan

ng lahat ng ginto rito

pagka't ikaw, Oh! Ina ko,

Ikaw'y wala pang kapantay.

                                                                                       - Panulaang Tagalog nina Angeles, Matienzo at Panganiban; pp.78-79

ANG BUHAY NG TAO

Jose Corazon de Jesus

Inakay na munting naligaw sa gubat

ang hinahanap ko’y ang sariling pugad

ang dating pugad ko noong mapagmalas

nang upuan ko na ang laman ay alias.

O ganito pala itong daigdigan

marami ang sama kaysa kabutihan

kung hahanapin mo ang iyong kaaway

huwag kang lalayo’t katabi mo lamang.

Ako’y parang bato na ibinalibag

Ang buong akala’y sa langit aakyat

Nang sa himpapawid ako’y mapataas

ay bigat ko na rin ang siyang naglagpak.