Florante at Laura:Saknong 143-164

143

Sa pagkalungayngay mata'y idinilat,

himutok ang unang bati sa liwanag;

sinundan ng taghoy na kahabag-habag;

"Nasaan ka Laura sa ganitong hirap?"

144

"Halina, giliw ko't gapos ko'y kalagin,

kung mamatay ako'y gunitain mo rin."

pumikit na muli't napatid ang daing,

sa may kandong namang takot na sagutin.

145

Ipinanganganib ay baka mabigla,

magtuloy mapatid hiningang mahina;

hinintay na lubos niyang mapayapa

ang loob ng kandong na lipos-dalita.

146

Nang muling mamulat ang nagitlaanan,

"Sino? sa aba ko't nasa Morong kamay!"

ibig na iigtad ang lunong katawan,

nang hindi mangyari'y nagngalit na lamang.

147

Sagot ng gerero'y "Huwag kang manganib

sumapayapa ka't mag-aliw ng dibdib;

ngayo'y ligtas ka na sa lahat ng sakit,

may kalong sa iyo ang nagtatangkilik.

148

"Kung nasusuklam ka sa aking kandungan,

lason sa puso mo ang hindi binyagan

nakukutya akong di ka saklolohan

sa iyong nasapit na napakarawal.

149

"Ipinahahayag ng pananamit mo,

taga-Albanya ka at ako'y Persyano;

ikaw ay kaaway ng baya't sekta ko,

sa lagay mo ngayo'y magkatoto tayo.

150

"Moro ako'y lubos na taong may dibdib

at nasasaklaw rin ng utos ng Langit;

dine sa puso ko'y kusang natititiknatural

na ley-ing sa aba't mahapis.

151

"Anong gagawin ko'y aking napakinggan

ang iyong pagtaghoy na kalumbay-lumbay,

gapos na nakita't pamumutiwanan

ng dalawang ganid, ng bangis na tangan."

152

Nagbuntunghininga itong abang kalong

at sa umaaaliw na Moro'y tumugon,

"Kung di mo kinalag sa puno ng kahoy,

nalibing na ako sa tiyan ng leon.

153

"Payapa na naman disin yaring dibdib,

napagkikilalang kaaway kang labis;

at di binayaang nagkapatid-patid

ang aking hiningang kamataya't sakit.

154

"Itong iyong awa'y di ko hinahangad,

patayin mo ako'y siyang pitang habag;

di mo tanto yaring binabatang hirap,

na ang kamatayan ang buhay kong hanap."

155

Dito napahiyaw sa malaking hapis

ang Morong may awa't luha'y tumagistis;

siyang itinugon sa wikang narinig

at sa panlulumo'y kusang napahilig.

156

Anupa't kapwa hindi nakakibo

di nangakalaban sa damdam ng puso;

parang walang malay hanggang sa magtago't

humilig sa Pebo sa hihigang ginto

157

May awang gerero ay sa maramdaman,

malamlam na sinag sa gubat ay nanaw,

tinunton ang landas na pinagdaanan,

dinala ang kalong sa pinanggalingan.

158

Doon sa naunang hinintuang dako

nang masok sa gubat ang bayaning Moro,

sa isang malapad, malinis na bato,

kusang pinagyaman ang lugaming pangko.

159

Kumuha ng munting baong makakain,

ang nagdaralita'y inamong tumikim,

kahit umaayaw ay nahikayat din

ng sabing malambot na pawang pang-aliw.

160

Naluwag-luwagan ang panghihingapos,

sapagka't naawas sa pagkadayukdok,

hindi kinukusa'y tantong nakatulog,

sa sinapupunan ng gererong bantog.

161

Ito'y di umidlip sa buong magdamag,

sa pag-aalaga'y nagbata ng puyat;

ipinanganganib ay baka makagat

ng ganid na madlang nagkalat sa gubat.

162

Tuwing magigising sa magaang tulog,

itong lipos-hirap ay naghihimutok,

pawang tumitirik na anaki'y tunod

sa dibdib ng Morong may habag at lunos.

163

Nang magmamadaling-araw ay nahimbing,

munting napayapa sa dalang hilahil;

hanggang sa Aurorang itaboy ang dilim,

walang binitiwang himutok at daing.

164

Ito ang dahilang ipinagkasundo,

limang karamdamang parang hinahalo;

ikinatiwasay ng may dusang puso,

lumakas na muli ang katawang hapo.

Florante at Laura: Saknong 37-68

37

Gaano ang awang bubugso sa dibdib

na may karamdamang maanyong tumitig,

kung ang panambita't daing ay marinig

nang mahimasmasan ang tipon ng sakit?

38

Halos buong gubat ay nasasabugan

ng dinaing-daing na lubhang malumbay,

na inuulit pa at isinisigaw

sagot sa malayo niyong alingawngaw.

39

"Ay! Laurang Poo'y bakit isinuyo

sa iba ang sintang sa aki'y pangako;

at pinagliluhan ang tapat na puso

pinaggugulan mo ng luhang tumulo?"

40

"'di sinumpaan mo sa harap ng Langit

na 'di maglililo sa aking pag-ibig?

Ipinabigay ko naman yaring dibdib,

wala sa gunita itong masasapit!"    .

41

"Katiwala ako't ang iyong kariktan,

kapilas ng langit — anaki'y matibay;

tapat ang puso mo't 'di nagunam-gunam

na ang paglililo'y nasa kagandahan."

42

"Hindi ko akalaing iyong sasayangin

maraming luha mong ginugol sa akin;

taguring madalas na ako ang giliw,

mukha ko ang lunas sa madlang hilahil."

43

"'di kung ako Poo'y utusang manggubat

ng hari mong ama sa alinmang s'yudad,

kung ginagawa mo ang aking sagisag,

dalawa mong mata'y nanalong perlas?"

44

Ang aking plumahe kung itinatahi

ng parang korales na iyong daliri,

buntung-hininga mo'y nakikiugali

sa kilos ng gintong ipinananahi."

45

"Makailan, Laurang sa aki'y iabot,

basa pa ng luha bandang isusuot;

ibinibigay mo ay naghihimutok,

takot masugatan sa pakikihamok!"

46

"Baluti't koleto'y 'di mo papayagan

madampi't malapat sa aking katawan,

kundi tingnan muna't baka may kalawang

ay nanganganib kang damit ko'y marumham."

47

"Sinisiyasat mo ang tibay at kintab

na kung sayaran man ng taga'y dumulas;

at kung malayo mang iyong minamalas,

sa gitna ng hukbo'y makilala agad."

48

"Pinahihiyasan mo ang aking turbante

ng perlas, topasyo't maningning na rubi;

bukod ang magalaw na batong d'yamante,

puno ng ngalan mong isang letrang L."

49

"Hanggang ako'y wala't nakikipaghamok,

nag-aapuhap ka ng pang-aliw-loob;

manalo man ako'y kung bagong nanasok,

nakikita mo na'y may dala pang takot."

50

"Buong panganib mo'y baka nakasugat,

'di maniniwala kung 'di masiyasat;

at kung magkagurlis ng munti sa balat,

hinuhugasan mo ng luhang nanatak."

51

"Kung ako'y mayroong kahapisang munti,

tatanungin mo na kung ano ang sanhi;

hanggang 'di malining ay idinarampi

sa mga mukha ko ang rubi mong labi."

52

"Hindi ka tutugot kung 'di natalastas,

kakapitan mo nang mabigla ang lubas;

dadalhin sa hardi't doon ihahanap

ng ikaaliw sa mga bulaklak."

53

"Iyong pipitasin ang lalong marikit,

dini sa liig ko'y kusang sasabit;

tuhog na bulaklak sadyang salit-salit,

pag-uupandin mong lumbay ko'y mapaknit."

54

"At kung ang hapis ko'y hindi masawata,

sa pilikmata mo'y dadaloy ang luha:

napasaan ngayon ang gayong aruga,

sa dala kong sakit ay 'di iapula?"

55

"Halina, Laura ko't aking kailangan

ngayon ang lingap mo nang naunang araw;

ngayon hinihingi ang iyong pagdamay —

ang abang sinta mo'y nasa kamatayan."

56

"At ngayong malaki ang aking dalita

ay 'di humahanap ng maraming luha;

sukat ang kapatak na makaapula,

kung sa may pagsintang puso mo'y magmula."

57

"Katawan ko ngayo'y siyasatin, ibig,

tingni ang sugat kong 'di gawa ng kalis;

hugasan ang dugong nanalong sa gitgit

ng kamay ko, paa't natataling liig."

58

"Halina, irog ko't ang damit ko'y tingnan,

ang hindi mo ibig dapyuhang kalawang;

kalagin ang lubid at iyong bihisan,

matinding dusa ko'y nang gumaan-gaan."

59

"Ang mga mata mo ay iyong ititig

dini sa anyo kong saklakan ng sakit,

upanding mapigil ang takbong mabilis

niring abang buhay sa ikakapatid."

60

"Wala na Laura't ikaw na nga lamang

ang makalulunas niring kahirapan;

damhin ng kamay mo ang aking katawan

at bangkay man ako'y muling mabubuhay!"

61

"Nguni, sa aba ko! Ay, sa laking hirap!

Wala na si Laura'y aking tinatawag!

Napalayu-layo't 'di na lumiliyag

ipinagkanulo ang sinta kong tapat."

62

"Sa ibang kandunga'y ipinagbiyaya

ang pusong akin na at ako'y dinaya;

buong pag-ibig ko'y ipinang-anyaya,

nilimot ang sinta't sinayang ang luha."

63

"Alin pa ang hirap na 'di na sa akin?

May kamatayan pang 'di ko daramdamin?

Ulila sa ama't sa inang nag-angkin,

walang kaibiga't nilimot ng giliw."

64

"Dusa sa puri kong kusang siniphayo,

palasong may lasong natirik sa puso;

habag sa ama ko'y tunod na tumino,

ako'y sinusunog niring panibugho."

65

"Ito'y siyang una sa lahat ng hirap,

pagdaya ni Laura ang kumakamandag;

dini sa buhay ko'y siyang nagsasadlak

sa libingang laan ng masamang palad."

66

"O, Konde Adolfo, inilapat mo man

sa akin ang hirap ng sansinukuban,

ang kabangisan mo'y pinapasalamatan,

ang puso ni Laura'y kung hindi inagaw."

67

Dito naghimutok nang kasindak-sindak

na umalingawngaw sa loob ng gubat;

tinangay ang diwa't karamdamang hawak

ng buntung-hininga't luhang lumagaslas.

68

Sa puno ng kahoy ay napayukayok,

ang liig ay supil ng lubid na gapos;

bangkay na mistula't ang kulay na burok

ng kaniyang mukha'y naging puting lubos.