ni Francisco Balagtas
I. Kay Selya
1
Kung pagsaulan kong
basahin sa isip
ang nangakaraang
araw ng pag-ibig,
may mahahagilap
kayang natititik
liban na kay
Selyang namugad sa dibdib?
2
Yaong Selyang
laging pinapanganiban,
baka makalimot sa
pag-iibigan;
ang ikinalubog
niring kapalaran
sa lubhang malalim
na karalitaan.
3
Makaligtaan ko
kayang 'di basahin,
nagdaang panahon ng
suyuan namin?
kaniyang pagsintang
ginugol sa akin
at pinuhunan kong
pagod at hilahil?
4
Lumipas ang araw na
lubhang matamis
at walang natira
kundi ang pag-ibig,
tapat na pagsuyong
lalagi sa dibdib
hanggang sa
libingan bangkay ko'y maidlip.
5
Ngayong namamanglaw
sa pangungulila,
ang ginagawa kong
pang-aliw sa dusa,
nagdaang panaho'y
inaalaala,
sa iyong larawa'y
ninitang ginhawa.
6
Sa larawang guhit
ng sintang pinsel,
kusang inilimbag sa
puso't panimdim
nag-iisang sanlang
naiwan sa akin,
at 'di mananakaw
magpahanggang libing.
7
Ang kaluluwa ko'y
kusang dumadalaw
sa lansanga't
ngayong iyong niyapakan;
sa Ilog Beata't
Hilom na mababaw,
yaring aking puso'y
laging lumiligaw.
8
'di mamakailang
mupo ng panimdim
sa puno ng manggang
naraanan natin;
sa nagbiting
bungang ibig mong pitasin,
ang ulilang sinta'y
aking inaaliw.
9
Ang katauhan ko'y
kusang nagtatalik
sa buntung-hininga
nang ika'y may sakit,
himutok ko noo'y
inaaring-langit,
paraiso naman ang
may tulong-silid.
10
Nililigawan ko ang
iyong larawan
sa makating ilog na
kinalagian;
binabakas ko rin sa
masayang do'ngan,
yapak ng paa mo sa
batong tuntungan.
11
Nagbabalik mandi't
parang hinahanap,
dito ang panahong
masayang lumipas;
na kung maliligo'y
sa tubig aagap,
nang hindi abutin
ng tabsing sa dagat.
12
Parang naririnig
ang lagi mong wika:
"Tatlong araw
na 'di nagtatanaw-tama,"
at sinasagot ko ng
sabing may tuwa-
"Sa isang
katao'y marami ang handa."
13
Anupa nga't walang
'di nasisiyasat
ang pag-iisip ko sa
tuwang kumupas;
sa kagugunita,
luha'y lagaslas,
sabay ang taghoy
kong "O, nasawing palad!"
14
Nasaan si Selyang
ligaya ng dibdib?
Ang suyuan nami'y
bakit 'di lumawig?
Nahan ang panahong
isa niyang titig
ang siyang buhay
ko, kaluluta't langit?
15
Bakit baga ngayong
kami maghiwalay
ay dipa nakitil
yaring abang buhay?
Kung gunitain ka'y
aking kamatayan,
sa puso ko Selya'y,
'di ka mapaparam.
16
Itong 'di matiis na
pagdaralita
nang dahil sa iyo,
o nalayong tuwa,
ang siyang umakay
na ako'y tumula,
awitin ang buhay ng
isang naaba.
17
Selya'y talastas
ko't malalim na umid,
mangmang ang Musa
ko't malumbay na tinig;
'di kinabahagya
kung hindi malait,
palaring dinggin mo
ng tainga't isip.
18
Ito'y unang bukal
ng bait kong kutad
na inihahandog sa
mahal mong yapak;
tanggapin mo nawa
kahit walang lasap,
nagbuhat sa puso ng
lingkod na tapat.
19
Kung kasadlakan man
ng pula't pag-ayop,
tubo ko'y dakila sa
pahunang pagod;
kung binabasa mo'y
isa mang himutok
ay alalahanin
yaring naghahandog.
20
Masasayang Ninfas
sa lawa ng Bai,
Sirenas, ang tinig
ay kawili-wili,
kayo ngayo'y siyang
pinipintakasi
ng lubhang
mapanglaw na Musa kong imbi.
21
Ahon sa dalata't
pampang na nagligid,
tonohan ng lira
yaring abang awit
na nagsasalitang
buhay mo'y mapatid,
tapat na pagsinta'y
hangad na lumawig.
22
Ikaw na bulaklak
niring dilidili,
Selyang sagisag
mo'y ang MAR
sa Birheng
mag-ina'y ipamintakasi
ang tapat mong
lingkod na si FB.
BUOD:
Ang unang bahaging ito ng akda ni Balgatas ay paghahandog kay Maria Asuncion Rivera na tinawag niyang Selya. Ang dalaga ang dahilan ng pagdurusang emosyonal ni Balagtas na naging inspirasyon nito sa pagsulat ng awit na Florante at Laura.
Naalala ni Balagats ang mga nakaraang araw o "moments" nila ng Dalaga.
Sa kabila ng pagkabigo
