ni Jose Corazon de Jesus
Isang araw, ang Ina ko'y nakita kong
namamanglaw
naglilinis ng marumi't mga lumang
kasangkapan,
sa pilak ng kanyang buhok na hibla ng
katandaan
nakita kong ang maraming taon noon
kahirapan;
sa guhit ng kanyang pisnging laumalalim
araw-araw
nakita ko ang Ina ko'y tila mandin
namamanglaw,
at ang sabi, “itong piano'y sa iyo ko
ibibigay
ang kubyertos nating pilak ay kay Itang
maiiwan,
mga silya't aparador sa kay Titong
ibibigay
sa ganyan ko hiahati itong ating
munting yaman.
Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng
kanyang mukha
tinangka kong magpatawa upang siya ay
matuwa,
subalit sa akingmata'y may namuong mga
luha
na hindi ko mapigilan at hindi ko
masansala;
naisip o ang Ina ko, ang Ina kong
kaawaawa
tila kami'y iiwan na't may yari nang
huling nasa,
at sa halip na magalak sa pamang
mapapala
sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na
gunita,
napaiyak akong tila kaawaawang ba't
niyakap ko ang Ina ko at sa kanya ay
winika.
Ang ibig ko sana Nanay, kita'y aking
pasayahin
at huwag ko nang makitang ikaw'y
malulungkot mandin,
Oh! Ina ko, ano ba ang naisipang
paghatiin
ang lahat ng kayamanang naiwan mo sa
amin?
“wala naman” - yaong sagot, “baka
ako'y tawagin
ni Bathala, ang mabuti'y malaman mo ang
habilin
itong piyano, iyang silya't salamin
pamana ko sa inyong bunsong
ginigiliw...
“Ngunit Inang,” ang sagot ko, “ang
lahat ng kasangkapan
ang lahat ng yaman dito ay hindi ko
kailangan
ang ibig ko'y ikaw Inang
Hinihiling ko sa Diyos na ang pamana
ko'y ikaw.
Aanhin ko ang piyano kapag ikaw ay
namatay
ni hindi ko matutugtog sa tabi ng iyong
hukay
ang ibig ko'y ikaw Inang
at mabuhay ka na lamang
inililimos ko sa iba ang lahat ng ating
yaman
ni hindi ka maaaring mapantayan ng
daigdigan
ng lahat ng ginto rito
pagka't ikaw, Oh! Ina ko,
Ikaw'y wala pang kapantay.
- Panulaang Tagalog nina Angeles,
Matienzo at Panganiban; pp.78-79
