Ang Balagtasan

 

Ang Balagtasan ay isang tulang patnigan na nangangailangan ng matalas na pag-iisip. Ang Balagtasan, na tinaguriang “makabagong duplo”  ay batay sa lumang tradisyon ng patulang pagtatalo tulad ng Karagatan.

Totoong mayaman na sa tradisyong tulang sagutan ang  iba’t ibang rehiyon ng Pilipinas bago pa man ito masakop ng mga dayuhan.

Gayunpaman, nauso ang Balagtasan sa Panahon ng Pananakop ng mga Amerikano sa Pilipinas.

Nabuo ang konsepto nito sa isang pagpupulong ng nangungunang mga manunulat noong Marso 28, 1924, sa tanggapan ni Rosa Sevilla sa Instituto de Mujeres (Women's Institute), Tondo, Maynila.

Hinango sa pangalan ng noon ay matagal nang namayapang magaling na makatang si Francisco Balagtas ang terminong “Balagtasan” at ang unang naitalang Balagtasan sa Pilipinas ay isinagawa bilang paggunita sa kanyang kaarawan sa nasabing taon.

Karaniwang may paksa o isyung pinag-uusapan ang pangunahing tatlo-kataong kalahok sa Balagtasan.

INaasahang  ang mga kalahok sa Balagtasan ay magaling sa pag-alala ng mga tulang mahahaba at pagbigkas nito nang may datíng (con todo forma) sa publiko.

 

Ang Balagtasan ay isang makabagong duplo.

Elemento ng Balagtasan

1. Tauhan

      a. Lakandiwa - tagapakilala ng paksang paglalabanan sa

tulaan ng dalawang mambabalagtas.

      b. Mambabalagtas -  tawag sa taóng nakikipagbalagtasan o makatang lumalahok dito na karaniwan ding sumusulat ng piyesa ng balagtasan.

        c. Manonood - mga tagapakinig sa isang pagtatanghal ng balagtasan.

2. Ang paksa – bagay o isyu na pinag-uusapan, tatalakayin o pagtatalunan upang ganap na maipaliwanag at maunawaan ang konteksto nito. Maaari itong tungkol sa tema politika, pag-ibig, karaniwang bagay, kalikasan, lipunan, at

kagandahang asal.