Florante at Laura:Sanong 375-399

375

"Di lubhang nalaon noong pag-alis mo,

O, sintang Florante sa Albanyong Reyno,

narinig sa baya'y isang piping gulo

na umalingawngaw hanggang sa palasyo.

376

"Ngunit di mangyaring mawatas-watasan

ang bakit at hulo ng bulung-bulungan;

parang isang sakit na mahulaan

ng medikong pantas ang dahil at saan.

377

"Di kaginsa-ginsa, palasyo'y nakubkob

ng magulong baya't baluting soldados;

(O, araw na lubhang kakila-kilabot!

araw na sinumpa ng galit ng Diyos!)

378

"Sigawang malakas niyong bayang gulo:

'mamatay, mamatay ang Haring Linceo

na nagmunakalang gutumin ang reyno't

lagyan ng estangke ang kakani't trigo.'

379

"Ito'y kay Adolfong kagagawang lahat

at nang magkagulo yaong bayang bulag;

sa ngalan ng hari ay isinambulat

gayong ordeng mula sa dibdib na sukab.

380

"Noon di'y hinugot sa tronong luklukan

ang ama kong hari at pinapugutan;

may matuwid bagang makapanlulumay

sa sukab na puso't nagugulong bayan?

381

"Sa araw ring yao'y naputlan ng ulo

ang tapat na loob na mga konseho;

at hindi pumurol ang tabak ng lilo

hanggang may mabait na mahal sa reyno.

382

"Umakyat sa trono ang kondeng malupit

at pinagbalaan ako nang mahigpit,

na kung di tumanggap sa haing pag-ibig,

dustang kamataya'y aking masasapit.

383

"Sa pagnanasa kong siya'y magantihan

at sulatan kita sa Etolyang Bayan,

pinilit ang pusong huwag ipamalay

sa lilo-ang aking kaayawa't suklam.

384

"Limang buwang singkad ang hininging taning,

ang kaniyang sinta'y bago ko tanggapin;

ngunit ipinasyang tunay sa panimdim

ang magpatiwakal kundi ka dumating.

385

"Niyari ang sulat at ibinigay ko

sa tapat na lingkod nang dalhin sa iyo;

di nag-isang buwa'y siyang pagdating mo't

nahulog sa kamay ni Adolfong lilo.

386

"Sa takot sa iyo niyong palamara

kung ikaw'y magbalik na may hukbong dala,

nang mag-isang muwi ay pinadalhan ka

ng may selyong sulat at sa haring pirma.

387

"Matanto ko ito'y sa malaking lumbay

gayak na ang puso na magpatiwakal

ay siyang pagdating ni Minandro naman,

kinubkob ng hukbo ang Albanyong Bayan.

388

"Sa banta ko'y siyang tantong nakatanggap

ng sa iyo'y aking padalang kalatas,

kaya't nang dumating sa Albanyang Syudad,

lobong nagugutom ang kahalintulad.

389

"Nang walang magawa ang Konde Adolfo

ay kusang tumawag ng kapuwa lilo;

dumating ang gabi umalis sa reyno

at ako'y dinalang gapos sa kabayo.

390

"Kapagdating dito ako'y dinadahas

at ibig ilugso ang puri kong ingat;

mana'y isang tunod na kung saan buhat,

pumako sa dibdib ni Adolfong sukab..."

391

Sagot Flerida: "Nang dito'y sumapit

ay may napakinggang binibining boses

na pakiramdam ko'y binibigyang-sakit,

nahambal ang aking mahabaging dibdib.

392

"Nang paghanapin ko'y ikaw ang nataos,

pinipilit niyong taong balakiyot;

hindi ko nabata't bininit sa busog

ang isang palasong sa lilo'y tumapos..."

393

Di pa napapatid itong pangungusap,

si Minandro'y siyang pagdating sa gubat;

dala'y ehersito't si Adolfong hanap,

nakita'y katoto... laking tuwa't galak!

394

Yaong ehersitong mula sa Etolya,

ang unang nawika sa gayong ligaya:

"Biba si Floranteng Hari sa Albanya...

Mabuhay, mabuhay ang Prinsesa Laura!"

395

Dinala sa reynong ipinagdiriwang

sampu ni Aladi't ni Fleridang hirang,

kapuwa tumanggap na mangabinyagan;

magkakasing sinta'y naraos nakasal.

396

Namatay sa bunying Sultan Ali-Adab,

nuwi si Aladin sa Persyang Syudad;

ang Duke Florante sa trono'y naakyat

sa siping ni Laurang minumutyang liyag.

397

Sa pamamahala nitong bagong hari,

sa kapayapaan ang reyno'y nauwi;

dito nakabangon ang nalulugami

at napasatuwa ang nagpipighati.

398

Kaya nga'y nagtaas ang kamay sa langit,

sa pasasalamat sa bayang tangkilik;

ang hari't ang reyna'y walang naiisip

kundi ang magsabog ng awa sa kabig.

399

Nagkasama silang lubhang mahinusay

hanggang sa nasapit ang payapang bayan...

(Tigil, aking Musa't kusa kang lumagay

sa yapak ni SELYA'T dalhin yaring Ay!... AY!)