Ang Alamat ng Rice Cooker

-Jeleiah Viduya

May ilang dekada na ang nakalipas  sa isang di kalayuang nayon ng Ambitacay, may isang dalaga na nangngngalang Adawea. Mula nang magkasunod na pumanaw ang kanyang mga magulang, mag-isa na lamang siyang namumuhay sa kanilang tahanan.

Kilala sa pamayanan si Adawea dahil sa kanyang pambihirang kasipagan, kabaitan at pagkamatulungin sa kapwa. Sanay na sanay siya sa mga gawaing-bukid gaya ng pagtatanim, pagdidilig at pag-alaga ng mga halaman.  Siya rin ang nag-aani at nagbebenta ng kanyang mga produkto gaya ng kamatis, talong, ampalaya, kalabasa at iba pa. Magiliw siya sa lahat kaya naman mabilis niyang naibebenta ang mga ito.

Dahil walang kasama sa bahay, solo niya ang mga gawain dito gaya ng paglilinis at paglalaba. Napapanatili niyang malinis at maayos ang loob at labas ng kanyang tahanan.

Kapag may mga kapitbahay na nangangailangan ng tulong, hindi siya nagkakait.  Mga bata man o matatanda,  malapit sa sa kanya.

Sa kabila ng lahat ng taglay niyang magagandang katangian,  may tanging kapintasan si Adawea – tamad siya sa pagluluto.  Katunayan, kahit kailan ay  hindi niya ito sinubukang gawin.

Sa loob ng labindalawang taon mula nang mapag-isa siya sa buhay, puro tinapay, mga prutas at mga lutong pagkain na bigay ng mga kapitbahay lamang ang kanyang kinakain.

Gayunpaman,  di na pinapansin ng ibang tao ang kapintasang ito.  Marahil, napagtatakpan na ito ng kasipagan, kabaitan at pagkamatalungin ng dalaga.

Bukod pa rito, namumukod-tangi rin ang kagandahan ni Adawea. Bagay ito na nakakatawag-pansin lalo na sa mga kabinataan na hindi napipigilan ang pag-akyat ng ligaw kay Adawea.

Ngunit walang nagtagumpay sa mga kabinataan ng Ambitacay na paibigin ng dalaga.

Isang araw, may mga dayuhan na dumating sa kanilang lugar upang magsagawa ng outreach program. Kabilang sa grupo si Johnny, na na-love-at-first-sight nang masilayan nito si Adawea

Sa hindi maipaliwang na dahilan,  tila nagrigodon ang puso ng dalaga sa unang pagdadaupang-palad nila.

Bagama’t may communication barrier sila dahil parehong walang kasanayan sa wika ng bawat isa,  hindi ito naging balakid sa kanilang pag-iibigan.

Humantong sa pag-iisang dibdib ang kanilang pagmamahalan.

Sumama na si Adawea nang mgpasya itong sa Maynila na sila manirahan.

Naging maligaya ang kanilang pagsasama.  Tila naging isang piping kasunduan na nila  na ang pagluluto ay palagiang gawain  ni  Johnny.

Isang araw,  habang nasa kusina si Johnny, nagmamadali itong lumabas at nagtungo sa silid-tulugan kung saan nagliligpit ng mga damit ang asawa.

“Bakit? What’s the matter with you?” tanong ni Adawea na noon ay agad sinaklit ng matinding pag-aalala.

“I’m sorry, wife… I can’t cook now… I am not feeling well.”

“No worries… I’ll cook for you.  Stay here…Ako ang bahala,” awtomatikong tugon na Adawea.

 “Talaga, Darling?” di makapaniwalang tanong ni Johnny  sa asawa.

“S-sure, love kita e…” nakangiting tugon ni Adawea.

“Thanks, wife.  K-kahit rice lang, please?” may pagllmbing na pakiusap ni Johnny na sa ilang buwan lamang ng pnanatili sa Pilipinas ay nawili nang kumin ng kanin.

Dahil sa matinding pag-ibig sa asawa, hindi na nagdalawang-isip pa si Adawea. Agad siyang pumunta sa kusina kung saan naiwan ni  Johnny  ang bukas na electric kettle ng pinapakuluan nitong tubig.

Agad na inabot ni Adawea  ang  bigas na nasa wall cabinet sa tapat ng noon ay kumukulo nang tubig sa electric kettle.

Hindi sinasadya,  tumapon ang kinukuha niyang bigas sa kumukulong tubig.

Nataranta siya at agad tinawag ang asawa. Nakalimutan niyang masama ng pakiramdam nito.

“Johnny, asawa ko,   come…” hinila niya  papuntang kusina ang asawang nagulat at hindi na nakapalag.

Nadatnan nilang naluto na ang bigas na natapon sa electric kettle.

“The rice..cook…er, ..” natataranta pa rin si Adawea.  Hindi maapuhap ang salitang sasabihin para magpaliwanag.

 “Rice cooker? Oh wow! Good job, wife! I love you more.”  At buong pagmamahal na hinapit ni Johnny ang asawa.  Ayaw niya itong mapahiya sa pagsisikap na makapagluto dahil sa kanya.

At mula noon, nagkaroon na ng rice cooker.

Florante at Laura:Saknong 361-374

361

Napakinggan nila'y ganitong saysay

 "nang aking matatap na papupugutan

 ang abang sinta kong nasa bilangguan

 nagdapa sa yapak ng haring sukaban.

362 

"Inihinging-tawad ng luha at daing 

ang kaniyang anak na mutya ko't giliw; 

ang sagot ay kundi kusa kong tanggapin 

ang pagsinta niya'y di patatawarin. 

363 

"Anong gagawin ko sa ganitong bagay?

ang sinta ko kaya'y bayaang mamatay?

napahinuhod na ako't nang mabuhay

ang prinsipeng irog na kahambal-hambal!

364

"Ang di nabalinong matibay kong dibdib

ng suyo ng hari, bala at paghibik,

naglambot na kusa't humain sa sakit

at nang mailigtas ang buhay ng ibig.

365

"Sa tuwa ng hari, pinawalan agad

ang dahil ng aking luhang pumapatak;

datapwa't tadhanang umalis sa syudad

at sa ibang lupa'y kusang mawakawak.

366

"Pumanaw sa Persya ang irog ko't buhay

na hindi man kami nagkasalitaan;

tingni kung may luha akong ibubukal

na maitutumbas sa dusa kong taglay

367

"Nang iginagayak sa loob ng reyno

yaong pagkakasal na kamatayan ko,

aking naakalang magdamit-gerero

at kusang nagtanan sa real palasyo.

368

"Isang hatinggabi kadilima'y lubha,

lihim na naghugos ako sa bintana;

walang kinasama kung hindi ang nasa--

matunton ang sinta kung nasaang lupa.

369

"May ilan nang taon akong naglagalag

na pinapalasyo ang bundok at gubat;

dumating nga rito't kita'y nailigtas

sa masamang nasa niyong taong sukab..."

370

Salita'y nahinto sa biglang pagdating

ng Duke Florante't Prinsipe Aladin;

na pagkakilala sa boses ng giliw,

ang gawi ng puso'y di mapigil-pigil.

371

Aling dila kaya ang makasasayod

ng tuwang kinamtan ng magkasing irog?

sa hiya ng sakit sa lupa'y lumubog,

dala ang kaniyang naputol na tunod.

372

Saan kalangitan napaakyat kaya

ang aking Florante sa tinamong tuwa;

ngayong tumititig sa ligayang mukha

ng kaniyang Laurang ninanasa-nasa?

373

Anupa nga't yaong gubat na malungkot,

sa apat ay naging paraiso't lugod;

makailang hintong kanilang nilimot

na may hininga pang sukat na malagot.

374

Sigabo ng tuwa'y nang dumalang-dalang,

dininig ng tatlo ang kay Laurang buhay;

nasapit sa reyno mula nang pumanaw

ang sintang nanggubat; ganito ang saysay...

Florante at Laura: Saknong 347-360

347

"Ang pagkabuhay mo'y yamang natalastas,

tantuin mo naman ngayon ang kausap;

ako ang Aladin sa Persyang Syudad,

anak ng balitang Sultang Ali-Adab.

348

"Sa pagbatis niring mapait na luha,

ang pagkabuhay ko'y sukat mahalata...

(Ay, ama ko! bakit...? Ay, Fleridang tuwa!)

katoto'y bayaang ako'y mapayapa.

349

"Magsama na kitang sa luha'y maagnas,

yamang pinag-isa ng masamang palad;

sa gubat na ito'y hintayin ang wakas

ng pagkabuhay tang nalipos na hirap."

350

Hindi na inulit ni Florante naman,

luha ni Aladi'y pinaibayuhan;

tumahan sa gubat na may limang buwan,

nang isang umaga'y naganyak maglibang.

351

Kanilang nilibot ang loob ng gubat,

kahit bahagya nang makakitang landas;

dito sinalita ni Alading hayag

ang kanyang buhay na kahabag-habag.

352

Aniya'y "Sa madlang gyerang dinaanan,

di ako naghirap ng pakikilaban

para nang bakahin ang pusong matibay

ni Fleridang irog na tinatangisan.

353

"Kung nakikiumpok sa madlang prinsesa'y,

si Diana'y sa gitna ng maraming Nimpa,

kaya't kung tawagin sa Reynong Persya,

isa si Houris ng mga propeta.

354

"Anupa't pinalad na aking dinaig

sa katiyagaan ang pusong matipid;

at pagkakaisa ng dalawang dibdib

pagsinta ni ama'y nabuyong gumiit.

355

"Dito na minulan ang pagpapahirap

sa aki'y ninasang buhay ko'y mautas;

at nang magbiktorya sa Albanyang Syudad,

pagdating sa Persya'y binilanggo agad.

356

"At ang ibinuhat na kasalanan ko,

di pa utos niya'y iniwan ang hukbo;

at nang mabalitaang reyno'y nabawi mo,

noo'y hinatulang pupugutan ng ulo.

357

"Nang gabing malungkot na kinabukasan,

wakas na tadhanang ako'y pupugutan,

sa karsel ay nasok ang isang heneral,

dala ang patawad na lalong pamatay.

358

"Tadhanang mahigpit ay malis pagdaka,

huwag mabukasan sa Reyno ng Persya;

sa munting pagsuway-buhay ko ang dusa...

sinunod ko't utos ng hari ko't ama.

359

"Nguni't sa puso ko'y matamis pang lubha

na tuloy nakitil ang hiningang aba,

huwag ang may buhay na nagugunita--

iba ang may kandong sa langit ko't tuwa.

360

"May anim na ngayong taong walang likat

nang nilibut-libot na kasama'y hirap..."

napatigil dito't sila'y may namatyag--

nagsasalitaan sa loob ng gubat.

Florante at Laura:Sanong 375-399

375

"Di lubhang nalaon noong pag-alis mo,

O, sintang Florante sa Albanyong Reyno,

narinig sa baya'y isang piping gulo

na umalingawngaw hanggang sa palasyo.

376

"Ngunit di mangyaring mawatas-watasan

ang bakit at hulo ng bulung-bulungan;

parang isang sakit na mahulaan

ng medikong pantas ang dahil at saan.

377

"Di kaginsa-ginsa, palasyo'y nakubkob

ng magulong baya't baluting soldados;

(O, araw na lubhang kakila-kilabot!

araw na sinumpa ng galit ng Diyos!)

378

"Sigawang malakas niyong bayang gulo:

'mamatay, mamatay ang Haring Linceo

na nagmunakalang gutumin ang reyno't

lagyan ng estangke ang kakani't trigo.'

379

"Ito'y kay Adolfong kagagawang lahat

at nang magkagulo yaong bayang bulag;

sa ngalan ng hari ay isinambulat

gayong ordeng mula sa dibdib na sukab.

380

"Noon di'y hinugot sa tronong luklukan

ang ama kong hari at pinapugutan;

may matuwid bagang makapanlulumay

sa sukab na puso't nagugulong bayan?

381

"Sa araw ring yao'y naputlan ng ulo

ang tapat na loob na mga konseho;

at hindi pumurol ang tabak ng lilo

hanggang may mabait na mahal sa reyno.

382

"Umakyat sa trono ang kondeng malupit

at pinagbalaan ako nang mahigpit,

na kung di tumanggap sa haing pag-ibig,

dustang kamataya'y aking masasapit.

383

"Sa pagnanasa kong siya'y magantihan

at sulatan kita sa Etolyang Bayan,

pinilit ang pusong huwag ipamalay

sa lilo-ang aking kaayawa't suklam.

384

"Limang buwang singkad ang hininging taning,

ang kaniyang sinta'y bago ko tanggapin;

ngunit ipinasyang tunay sa panimdim

ang magpatiwakal kundi ka dumating.

385

"Niyari ang sulat at ibinigay ko

sa tapat na lingkod nang dalhin sa iyo;

di nag-isang buwa'y siyang pagdating mo't

nahulog sa kamay ni Adolfong lilo.

386

"Sa takot sa iyo niyong palamara

kung ikaw'y magbalik na may hukbong dala,

nang mag-isang muwi ay pinadalhan ka

ng may selyong sulat at sa haring pirma.

387

"Matanto ko ito'y sa malaking lumbay

gayak na ang puso na magpatiwakal

ay siyang pagdating ni Minandro naman,

kinubkob ng hukbo ang Albanyong Bayan.

388

"Sa banta ko'y siyang tantong nakatanggap

ng sa iyo'y aking padalang kalatas,

kaya't nang dumating sa Albanyang Syudad,

lobong nagugutom ang kahalintulad.

389

"Nang walang magawa ang Konde Adolfo

ay kusang tumawag ng kapuwa lilo;

dumating ang gabi umalis sa reyno

at ako'y dinalang gapos sa kabayo.

390

"Kapagdating dito ako'y dinadahas

at ibig ilugso ang puri kong ingat;

mana'y isang tunod na kung saan buhat,

pumako sa dibdib ni Adolfong sukab..."

391

Sagot Flerida: "Nang dito'y sumapit

ay may napakinggang binibining boses

na pakiramdam ko'y binibigyang-sakit,

nahambal ang aking mahabaging dibdib.

392

"Nang paghanapin ko'y ikaw ang nataos,

pinipilit niyong taong balakiyot;

hindi ko nabata't bininit sa busog

ang isang palasong sa lilo'y tumapos..."

393

Di pa napapatid itong pangungusap,

si Minandro'y siyang pagdating sa gubat;

dala'y ehersito't si Adolfong hanap,

nakita'y katoto... laking tuwa't galak!

394

Yaong ehersitong mula sa Etolya,

ang unang nawika sa gayong ligaya:

"Biba si Floranteng Hari sa Albanya...

Mabuhay, mabuhay ang Prinsesa Laura!"

395

Dinala sa reynong ipinagdiriwang

sampu ni Aladi't ni Fleridang hirang,

kapuwa tumanggap na mangabinyagan;

magkakasing sinta'y naraos nakasal.

396

Namatay sa bunying Sultan Ali-Adab,

nuwi si Aladin sa Persyang Syudad;

ang Duke Florante sa trono'y naakyat

sa siping ni Laurang minumutyang liyag.

397

Sa pamamahala nitong bagong hari,

sa kapayapaan ang reyno'y nauwi;

dito nakabangon ang nalulugami

at napasatuwa ang nagpipighati.

398

Kaya nga'y nagtaas ang kamay sa langit,

sa pasasalamat sa bayang tangkilik;

ang hari't ang reyna'y walang naiisip

kundi ang magsabog ng awa sa kabig.

399

Nagkasama silang lubhang mahinusay

hanggang sa nasapit ang payapang bayan...

(Tigil, aking Musa't kusa kang lumagay

sa yapak ni SELYA'T dalhin yaring Ay!... AY!)