Ang Alamat ng mga Alamat

Sa bulubunduking lugar sa isang bayan sa ating kapuluan, daan-daang taon na ang nakalipas ay may nakatirang isang lalaking balo na ubod ng yaman. Mataas ang lugar na kinatatayuan ng kanyang napakalaki at napakagandang bahay. Mula sa kanyang bahay ay tanaw na tanaw niya ang mga taong naninirajan sa may paanan ng bundok. Kitang-kita niya ang naghihikahos na na pamumuhay ng mga ito sa ibaba, na ikinatutuwa niya dahil lalo itong nakapagpapataas sa kanyang kalagayan. Kung gaano kataas ang kanyang tinitirhan, ganoon din naman kataas ang kanyang pag-uugali.

Ang lalaking balo ay may isang anak na dalaga, na ang ugali at kalooban naman ay kasingganda ng kanyang panlabas na kaanyuan. Dahil ditto, maraming nanliligaw sa kanya. Maging ang mga mayayamang binata mula sa malalayong lugar ay pumapanhik ng ligaw sa dalaga. Ngunit ang kanyang inibig ay isang mahirap na binatang nakatira sa may paanan ng bundok.

Hindi matanggap ng lalaking balo ang lalaking napili ng kanyang anak. Pilit niyang hinadlangan ang pag-iibigan ng dalawang magsing-irog kaya’t napagpasyahan ng mga ito na magtanan na lamang. Nanirahan ang mag-asawa sa paanan ng bundok. Galit nag alit ang lalaking balo kaya’t minabuti ng mag-asawa na huwag na munang magpakita rito.

Isang araw, umulan ng napakalakas. Inabot ito ng isang lingo at umapaw ang mga ilog. Lalo pang lumakas ang walang tigil na pag-ulan. Lumikha ito ng napakalaking baha na umabot sa mga maliliit na bahay sa paanan ng bundok. Nabahala ang mga tao. Nag-isip sila ng paraan kung paano sila makaliligtas. Sa pangunguna ng anak ng lalaking balo at ng kanyang asawa, pinuntahan nila ang bahay ng ama at nakiusap na payagan silang pansamantalang manirahan sa bahay nito. Umiyak at nagmakaawa ang anak ngunit hindi pa rin nila natamo ang kapatawaran ng ama.

Pagkalipas ng ilang araw, tumigil na ang ulan. Namatay lahat ng nakatira sa paanan ng bundok, kabilang ang anak ng lalaking balo. Siya lamang ang natirang buhay. Nang malaman niya ito, naisip niyang magpakamatay na lamang.

Sinaksak niya ang kanyang sarili ngunit hindi man lamang tumalab ang kutsilyo nang itarak niya ito sa kanayang dibdib. Maya-maya ay may narinig siyang tinig.

“Ikaw ay walang kamatayan. Kahit matanda ka na, mananatili kang buhay. At bilang kaparusahan sa nagawa mo, hindi ka hihinto sa pagsulat. Itatala mo ang lahat ng kuwento tungkol sa pinagmulan ng mga prutas, hayop o anumang bagay na kapupulutan ng magagandang pag-uugali ng mga tao.”

Matapos ang tinig ay kumidlat nang napakalakas. Malakas na malakas. Biglang nabiyak ang isang napakalaking bato at sa malaking tipak nito ay naisatitik ang salitang “ALAMAT”.

Walang nagawa ang lalaking balo. Naisip niyang iyon ay parusa ng langit sa kanyang kapalaluan sa kapwa. Bilang pagsisisi at pagtanggap sa kasalanang nagawa, ginampanan niya ang utos ng tinig. Isinulat niya ang lahat ng pinagmulan ng lahat ng bagay na naabot ng kanyang paningin at pandinig sa kalawakan, kaparangan, sa mga kabundukan, kagubatan at karagatan.

Lumipas ang napakahabang panahon. Tumanda at nagmukhang ermitanyo na ang lalaking balo ngunit patuloy pa rin siya sa paglakad at paglipat-lipat sa iba’t ibang lugar saanmang dako upang isulat ang mga alamat sa malalaking tipak ng bato.

ALAMAT

Depinisyon ng ALAMAT
Ang Alamat ay isa sa mga pinakamatatanda o pinakamatagal na anyo ng panitikan o literatura hindi lamang sa bansang Pilipinas kundi maging sa ibang bansa sa buong daigdig. Ito ay mga kuwento tungkol sa pinagmulan ng isang bagay, lugar, halaman, hayop, pangalan o katawagan at iba pa.

Katangian ng Alamat
1. Ang Alamat ay kuwento na maaaring pasalita o pasulat.
2. Ito ay kadalasang maikli at simple kaya madaling maintindihan.
3. Maaaring hango sa totoong pangyayari o kathang-isip lamang.
4. Mahiwaga at hindi kapani-paniwala ang mga pangyayari.
5. Nakaaliw sa mga mambabasa.
6. Kasasalaminan ng kultura at kaugalian ng mga tao sa lugar na pinagmulan nito.
7. Kapupulutan ng aral ng mambabasa ukol sa sariling kaunlaran at ng buong bayan.

Kasaysayan ng Alamat sa Pilipinas
Sa panahon pa man ng ating mga ninunong Ita o mga Negrito, sinasabing mayroon nang mga alamat bagama’t ang mga ito ay pasalita od salin-bibig pa lamang.
Dahil sa pandarayuhan ng mga Indones, Malay, Intsik, Persyano, at mga Kastila sa Pilipinas, nagkaroon ng pagbabago sa kalagayan ng Alamat sa Pilipinas. Nadagdagan at napaunlad ito. Karamihan sa mga nadagdag ay ukol sa mga anito, Bathalat at iba pang hango sa paniniwalang Pagano.
Mula sa bibig ng mga tao, nasalin ang ating mga alamat sa panulat nang matuto ng Alibata ang ating mga ninuno mula sa mga Malay. Isinulat nila ito sa mga balat ng puno, mga dahon, bato at iba pa. Sa panahon ding ito sinasabing umusbong ang alamat na “Malakas at Maganda”.
Gaya nang maraming bagay na may kinalaman sa mga Pilipino, tinangkang pigilan ng mga Kastila ang paglaganap ng sarili nating mga Alamat. Gayunpaman, hindi sila nagtagumpay dahil nawala man ang maraming naisulat nang alamat, patuloy itong lumaganap sa pamamagitan ng salin-bibig.
Mula sa pagiging pasalitang literatura, muli itong naisulat hanggang maisalin sa henerasyon natin NGAYON.
Mayaman ang Pilipinas sa mga Alamat na makakatulong sa mga tao sa kasalukuyan upang higit na maunawaan ang nakaraan at kasalukuyan. Sa ganitong paraan, mapaghahandaan naman ang kinabukasan bilang mga mamamayang Pilipino.
Kaya naman, maituturing na isang malaking hakbang ng pamahalaan na sa pamamagitan ng Bagong Kurikulum sa Sekondarya ng Kagawaran ng Edukasyon ay maituro ito sa mga mag-aaral. Sa ganitong paraan, bubuhayin sa sistema ng kasalukuyang henerasyon ng mga kabataan ang pagpapahalaga sa mga Panitikang sariling atin gaya ng ALAMAT.