-Jeleiah Viduya
May ilang dekada na ang
nakalipas sa isang di kalayuang nayon ng
Ambitacay, may isang dalaga na nangngngalang Adawea. Mula nang magkasunod na
pumanaw ang kanyang mga magulang, mag-isa na lamang siyang namumuhay sa kanilang
tahanan.
Kilala sa pamayanan si Adawea dahil
sa kanyang pambihirang kasipagan, kabaitan at pagkamatulungin sa kapwa. Sanay
na sanay siya sa mga gawaing-bukid gaya ng pagtatanim, pagdidilig at pag-alaga
ng mga halaman. Siya rin ang nag-aani at
nagbebenta ng kanyang mga produkto gaya ng kamatis, talong, ampalaya, kalabasa
at iba pa. Magiliw siya sa lahat kaya naman mabilis niyang naibebenta ang mga
ito.
Dahil walang kasama sa bahay, solo
niya ang mga gawain dito gaya ng paglilinis at paglalaba. Napapanatili niyang
malinis at maayos ang loob at labas ng kanyang tahanan.
Kapag may mga kapitbahay na
nangangailangan ng tulong, hindi siya nagkakait. Mga bata man o matatanda, malapit sa sa kanya.
Sa kabila ng lahat ng taglay niyang
magagandang katangian, may tanging
kapintasan si Adawea – tamad siya sa pagluluto.
Katunayan, kahit kailan ay hindi
niya ito sinubukang gawin.
Sa loob ng labindalawang taon mula
nang mapag-isa siya sa buhay, puro tinapay, mga prutas at mga lutong pagkain na
bigay ng mga kapitbahay lamang ang kanyang kinakain.
Gayunpaman, di na pinapansin ng ibang tao ang kapintasang
ito. Marahil, napagtatakpan na ito ng
kasipagan, kabaitan at pagkamatalungin ng dalaga.
Bukod pa rito, namumukod-tangi rin
ang kagandahan ni Adawea. Bagay ito na nakakatawag-pansin lalo na sa mga
kabinataan na hindi napipigilan ang pag-akyat ng ligaw kay Adawea.
Ngunit walang nagtagumpay sa mga
kabinataan ng Ambitacay na paibigin ng dalaga.
Isang araw, may mga dayuhan na
dumating sa kanilang lugar upang magsagawa ng outreach program. Kabilang sa
grupo si Johnny, na na-love-at-first-sight nang masilayan nito si Adawea
Sa hindi maipaliwang na dahilan, tila nagrigodon ang puso ng dalaga sa unang
pagdadaupang-palad nila.
Bagama’t may communication barrier
sila dahil parehong walang kasanayan sa wika ng bawat isa, hindi ito naging balakid sa kanilang
pag-iibigan.
Humantong sa pag-iisang dibdib ang
kanilang pagmamahalan.
Sumama na si Adawea nang mgpasya
itong sa Maynila na sila manirahan.
Naging maligaya ang kanilang pagsasama. Tila naging isang piping kasunduan na
nila na ang pagluluto ay palagiang
gawain ni Johnny.
Isang araw, habang nasa kusina si Johnny, nagmamadali
itong lumabas at nagtungo sa silid-tulugan kung saan nagliligpit ng mga damit
ang asawa.
“Bakit? What’s the matter with you?”
tanong ni Adawea na noon ay agad sinaklit ng matinding pag-aalala.
“I’m sorry, wife… I can’t cook now… I
am not feeling well.”
“No worries… I’ll cook for you. Stay here…Ako ang bahala,” awtomatikong tugon
na Adawea.
“Talaga, Darling?” di makapaniwalang tanong ni
Johnny sa asawa.
“S-sure, love kita e…” nakangiting
tugon ni Adawea.
“Thanks, wife. K-kahit rice lang, please?” may pagllmbing na
pakiusap ni Johnny na sa ilang buwan lamang ng pnanatili sa Pilipinas ay nawili
nang kumin ng kanin.
Dahil sa matinding pag-ibig sa asawa,
hindi na nagdalawang-isip pa si Adawea. Agad siyang pumunta sa kusina kung saan
naiwan ni Johnny ang bukas na electric kettle ng pinapakuluan
nitong tubig.
Agad na inabot ni Adawea ang
bigas na nasa wall cabinet sa tapat ng noon ay kumukulo nang tubig sa
electric kettle.
Hindi sinasadya, tumapon ang kinukuha niyang bigas sa
kumukulong tubig.
Nataranta siya at agad tinawag ang
asawa. Nakalimutan niyang masama ng pakiramdam nito.
“Johnny, asawa ko, come…” hinila niya papuntang kusina ang asawang nagulat at hindi
na nakapalag.
Nadatnan nilang naluto na ang bigas
na natapon sa electric kettle.
“The rice..cook…er, ..” natataranta
pa rin si Adawea. Hindi maapuhap ang
salitang sasabihin para magpaliwanag.
“Rice cooker? Oh wow! Good job, wife! I love
you more.” At buong pagmamahal na
hinapit ni Johnny ang asawa. Ayaw niya
itong mapahiya sa pagsisikap na makapagluto dahil sa kanya.
At mula noon, nagkaroon na ng rice
cooker.
