165
Kaya't
nang isabog sa sansinukuban
ang doradong buhok ng masayang araw,
nagbangong hinaho't pinasalamatan
sa Langit ang bagong lakas ng katawan.
ang doradong buhok ng masayang araw,
nagbangong hinaho't pinasalamatan
sa Langit ang bagong lakas ng katawan.
166
Sabihin ang tuwa ng
gererong hayag,
ang abang kinalong
ay biglang niyakap;
kung nang una'y
nukal ang luha sa habag,
ngayo'y sa galak na
ang inilagaslas.
167
Kapos ang dila kong
magsaysay ng laki
ng pasasalamat
nitong kinandili;
kundangan ang
dusa'y sa nawalang kasi
ay napawi disin sa
tuwang umali.
168
Sapagka't ang
dusang mula sa pag-ibig
kung kahit
mangyaring lumayo sa dibdib,
kisapmata lamang ay
agad babalik
at magdaragdag pa
sa una ng bangis.
169
Kaya hindi pa rin
halos dumadapo
ang tuwa sa lamad
ng may dusang puso
ay itinakwil na ang
dalitang lalo
at ang tunod niya'y
siyang itinimo.
170
Niyapos na muli ang
dibdib ng dusa,
hirap yatang bathin
ng sakit sa sinta!
dangan inaaliw ng
Moro sa Persya,
natuluyang nanaw
ang tangang hininga.
171
"Iyong
natatanto ang aking paglingap,"
anitong Persyano sa
nababagabag;
"mula ng hirap
mo'y ibig kong magtatap
at nang kung may
daa'y malagyan ng lunas."
172
Tugon ng may dusa'y
"di lamang ang mula
niring dalita ko
ang isasalita,
kundi sampung buhay
sapul sa pagkabata,
nang maganapan ko
ang hingi mo't nasa."
173
Nupong nag-agapay
sa puno ng kahoy
ang may dalang
habag at lipos-linggatong,
saka sinalitang
luha'y bumabalong,
buong naging buhay
hanggang naparoon.
174
"Sa isang
dukado ng Albanyang syudad
doon ko nakita ang
unang liwanag,
yaring katauha'y
utang kong tinanggap
sa Duke Briseo, ay
ama kong liyag!
175
"(Ngayon
nariyan ka sa payapang bayan,
sa harap ng aking
inang minamahal,
Prinsesa Florescang
esposa mong hirang,
tanggap ang luha
kong sa mata'y nunukal.)
176
"Bakit naging
tao ako sa Albanya,
bayan ng ama ko, at
di sa Krotona,
masayang Siyudad na
lupa ni ina?
disin ang buhay
ko'y di lubhang nagdusa?
177
"Ang dukeng
ama ko'y pribadong tanungan
ng Haring Linceo sa
anumang bagay;
pangalawang puno ng
sangkaharian,
may gintong ugali
at iginagalang.
178
"Kung sa
kabaita'y uliran ng lahat
at sa katapanga'y
pang-ulo sa syudad;
walang kasindunong
magmahal sa anak,
umakay, magturo sa
gagawing dapat.
165
Kaya't nang isabog
sa sansinukuban
ang doradong buhok
ng masayang araw,
nagbangong hinaho't
pinasalamatan
sa Langit ang
bagong lakas ng katawan.
179
"Naririnig ko
pa halos hanggang ngayon,
malayaw na tawag ng
ama kong poon.
noong ako'y batang
kinakandung-kandong,
taguring Floranteng
bulaklak kong bugtong.
180
"Ito ang
ngalan ko mulang pagkabata,
nagisnan sa ama't
inang nag-andukha;
pamagat na ambil sa
lumuha-luha
at kayakap-yakap ng
madlang dalita.
181
"Buong
kamusmusa'y di na sasalitin,
walang may halagang
nangyari sa akin
kundi nang sanggol
pa'y kusang daragitin
ng isang buwitreng
ibong sadyang sakim.
182
"Ang sabi ni
ina ako'y natutulog
sa bahay sa kintang
malapit sa bundok;
pumasok ang ibong
pang-amoy ay abot
hanggang tatlong
legwas sa patay na hayop.
183
"Sa
sinigaw-sigaw ng ina kong mutya,
nasok ang pinsan
kong sa Epiro mula;
ngala'y
Menalipo-may taglay na pana--
tinudla ang ibo't
namatay na bigla.
184
"Isang araw
namang bagong lumalakad,
noo'y naglalaro sa
gitna ng salas
may nasok na Arco't
biglang sinambilat
Kupidong diamanteng
sa dibdib ko'y hiyas.
185
"Nang
tumuntong ako sa siyam na taon,
palaging gawa ko'y
mag-aliw sa burol;
sakbat ang palaso't
ang busog na kalong,
pumatay ng hayop,
mamana ng ibon.
186
"Sa tuwing
umagang bagong naglalatag
ang anak ng araw ng
masayang sinag,
naglilibang ako sa
tabi ng gubat,
madla ang kaakbay
ng mga alagad.
187
"Hanggang sa
tingal-in ng sandaigdigan
ang mukha ni Pebong
hindi matitigan
ay sinasagap ko ang
kaligayahang
handog niyong hindi
maramot na parang.
188
"Aking
tinitipon ang ikinakalat
na masayang bango
ng mga bulaklak,
inaaglahi ko ang
laruang palad,
mahinhing amiha't
ibong lumilipad.
189
"Kung ako'y
mayroong matanaw na hayop
sa tinitingalang
malapit na bundok,
biglang ibibinit
ang pana sa busog,
sa minsang tudla
ko'y pilit matutuhog.
190
"Tanang samang
lingkod ay nag-aagawan,
unang makarampot ng
aking napatay;
ang tinik sa dawag
ay di dinaramdam,
palibhasa'y tuwa
ang nakaakay.
191
"Sukat
maligaya sinumang manood
sa sinuling-suling
ng sama kong lingkod;
at kung masunduan
ang bangkay ng hayop,
ingay ng hiyawan sa
loob ng tumok.
192
"Ang laruang
busog ay kung pagsawaan,
uupo sa tabi ng
matuling bukal,
at mananalamin sa
linaw ng Kristal
sasagap ng lamig na
iniaalay.
193
"Dito'y
mawiwili sa mahinhing tinig
ang nangagsasayang
Nayades sa batis;
taginting ng Lirang
katono ng awit,
mabisang pamawi sa
lumbay ng dibdib.
194
"Sa tamis ng
tinig na kahalak-halak
ng nag-aawitang
masasayang Nimfas
naaanyayahan
sampung lumilipad--
sarisaring ibong
agawan ng dilag.
195
Kaya nga't sa sanga
ng kahoy na duklay,
sa mahal na batis
na iginagalang
ng bulag na Hentil
ay nagluluksuhan,
ibo'y nakikinig ng
pag-aawitan.
196
"Anhin kong
saysayin ang tinamong tuwa
ng kabataan ko't
malawig na lubha;
pag-ibig ni ama'y
siyang naging mula,
lisanin ko yaong
gubat na payapa.
197
"Pag-ibig
anaki'y aking nakilala,
di dapat palakhin
ang bata sa saya;
at sa katuwaa'y
kapag namihasa,
kung lumaki'y
walang hihinting ginhawa.
198
"Sapagka't ang
mundo'y bayan ng hinagpos,
mamamaya'y sukat
tibayan ang dibdib;
lumaki sa tuwa'y
walang pagtitiis...
anong ilalaban sa
dahas ng sakit?
199
"Ang taong
magawi sa ligaya't aliw,
mahina ang puso't
lubhang maramdamin;
inaakala pa lamang
ang hilahil
na daratni'y, di na
matutuhang bathin.
200
"Para ng
halamang lumaki sa tubig,
daho'y malalanta
munting di madilig;
ikinaluluoy ang
sandaling init,
gayundin ang pusong
sa tuwa'y maniig.
201
"Munting
kahirapa'y mamalakhing dala,
dibdib palibhasa'y
di gawing magbata;
ay bago sa mundo'y
bawat kisapmata,
nang tao'y mayroong
sukat ipagdusa.
202
"Ang laki sa
layaw karaniwa'y hubad
sa bait at muni't
sa hatol ay salat;
masaklap na bunga
ng maling paglingap,
habag ng magulang
sa irog na anak.
203
"Sa taguring
bunso't likong pagmamahal,
ang isinasama ng
bata'y nunukal;
ang iba marahil sa
kapabayaan
ng dapat magturong
tamad na magulang.
204
"Ang lahat ng
ito'y kay amang talastas,
kaya nga ang luha
ni ina'y hinamak;
at ipinadaka ako sa
Atenas--
bulag na isip ko'y
nang doon mamulat."
