Bumabalik ang alaala ng nakaraan... noong ako ay magtatapos pa lamang sa hayskul...masaya na malungkot ang nararamdaman.
Malungkot dahil maghihiwalay na kami ng mga malalapit kong kaibigan at kaklase. At siyempre, di na rin kami araw-araw magkikita ng "labs" ko dat tayms. he-he-he Malungkot din kasi di tiyak kung makapagpapatuloy pa rin ako ng pag-aaral o hindi na. Napakahirap kasi ng buhay namin na mag-isang itinataguyod ng biyudang ina.
Masaya din kasi sa wakas, matatapos na ako ng hayskul! Maryosep! Hindi birong pag-iisip ang ginawa ko para lang makapasang-awa sa Algebra, ano?!! At siyempre nandoon 'yong hopeful feeling na magkakaroon din ng katuparan ang mga pangarap ko sa buhay. (ang dami nga e, sa dami, wala na akong maalala!)
Eniweys, bakit ba ako biglang nagbabalik sa ilang dekada nang nakaraan?
Kaninang hapon kasi, narindi ang tenga ko sa ginawang pers day praktis ng mga magtatapos sa hayskul sa skul namin. Ang kukulit kasi...mga pasaway...ayun, bukod sa paulit-ulit na patugtog ng nire-rehearse nilang mga awit, may intermission pang mga sermon ng mga gurong namamahala sa kanila.
Nakapagpapainit nga naman kasi ng ulo kapag kinukunsumi ka sa gitna ng napakainit na panahon.
Pero, siguro nga, di na rin magawang magpakadisiplinado ng mga estudyante kasi nakadarang sila sa panghapong init ng araw, e, mga artistahin pa naman.:-)
Sana, bukas, maging ok na ang praktis nila para masaya ang lahat...lalo't mamumundok ang maraming titser kinagabihan. Wala lang , magpapalamig lang sila ng ilang araw sa Baguio City. Pero magpapaiwan ako kasi di ko feel magbiyahe nang maraming iniisip. (iniisip daw, o?)
Wish ko lang, may magpasalubong sa aking ng ube jam, strawberry jam, etc. pagbalik nila...
Upang paghandaan naman ang Araw ng Pagtatapos sa Marso 29!
